ฉันท์ตกบาตร

ที่



เมื่อวันอาทิตย์ที่ 5 กันยายน 2553 ที่ผ่านมา
ได้แวะเข้าไปเยี่ยมพระเซี้ยงที่ รพ.วิชัยยุทธ
พอดีพระเซี้ยงป่วยเป็นไข้เลือดออก
โยมพ่อเข้าไปรับกลับมารักษาตัวที่กรุงเทพ
เพราะอาการไข้รุนแรงมาก ปวดหลังจนทนไม่ไหว
มารักษาตัวของพระระหว่างเข้าพรรษา
ต้องค้างนอกวัดได้ไม่เกิน 7 วัน
และต้องมีพระติดตามมาด้วยอีก 1 รูป
เพื่อป้องกันมิให้ถูกครหาได้
ดูอาการแล้ว ก็รู้สึกว่าโล่งใจได้
เพราะมีหมอคอยดูแลใกล้ชิด
อาการก็ดีขึ้นเป็นลำดับ
พระเซี้ยงก็คุยถึงเรื่องราวต่างๆในวัดมากมาย
เช่น ต้องดูแลเณรที่มาจากสถานพินิจ 15 วัน
ซึ่งพระเซี้ยงก็หวังว่า น่าจะช่วยให้กลับมาเป็นคนดีได้
อย่างน้อยก็ 1 ใน 79 เณร ก็ยังดี
หรือเรื่องที่โยมพ่อเห็นพระรูปหนึ่ง
ที่เก็นนมใส่บาตรไป5-6 กล่อง
แล้วรู้สึกไม่ค่อยน่าเลื่อมใส
พระเซี้ยงเลยชี้แนะ ให้โยมพ่อฟังว่า
อย่าเพิ่งตัดสินอะไรที่ได้เห็น เร็วเกินไป
เพราะพระบางรูป ได้ปวารณาว่าจะฉันท์เฉพาะนมเท่านั้น
ดังนั้น นมจึงจำเป็นสำหรับพระท่านก็ได้
ส่วนอีกเรื่องที่พระเซี้ยงคุยให้ฟัง
ก็คือเรื่อง ฉันท์ตกบาตร
ในวันที่ 3 สิงหาคม เป็นวันครบรอบการจากไปของโยมแม่พระ
พระจึงอธิษฐานว่า จะฉันท์ตกบาตร
คือ ฉันท์เฉพาะอาหารที่ได้จากการใส่บาตรของตนเท่านั้น
ดังนั้น วันนั้นข้าวหรือขนมที่จะได้จากการใส่บาตร
จึงทำให้มีความรู้สึกว่า มีค่ามากๆ
เพราะวัดป่า ที่ฉันท์อาหารเพียงมื้อเดียวต่อวัน
อาหารจึงไม่มากมายเหมือนวัดบ้านในเมืองกรุง
เวลาเดินรับบาตร พระจะอยู่ลำดับที่ 4 หรือ 5
ก็ไม่แน่ใจว่า ข้าวที่ญาติโยมใส่จะเหลือถึงบาตรตนหรือไม่
พอได้ข้าวตกถึงบาตร พระเล่าว่า น้ำตกแทบไหลเลยที่เดียว
บวชครั้งนี้ พระเซี้ยงตั้งใจและมุ่งมั่นมากๆ
การบวช 3 เดือน พระจะได้บุญมากๆ
โดยเฉพาะการได้ดึงให้บุพการี
ได้เข้าใกล้ศาสนามากขึ้น นั่นเอง
เฉกเช่น โยมพ่อที่ตั้งใจและพร้อมที่จะเดินทาง
ไปหาพระที่วัดป่าสุนันทาวนาราม
คราวละ 6-7 ชั่วโมง ก็ได้
นี่ก็ไปเรียกว่าแทบจะทุกอาทิตย์เลยครับ